دعای حضرت موسی (ع)

قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي (طه ۲۵)
وَيَسِّرْ لِي أَمْرِي (طه ۲۶)
وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِي (طه ۲۷)
يَفْقَهُوا قَوْلِي (طه ۲۸)
اوّلین بار است که من این آیات را در ابتدای سخن می‌خوانم. وقتی خداوند موسی را به رسالت فرستاد، گفت: خدایا زبان مرا باز کن چنانکه سخنان من مفهوم افتد. البته من نه موسی هستم، نه به رسالت مأمور شدم؛ امّا گویا نوبت گذشته، سخان من چندان مبهم بود که پاره‌ای از پرسش‌ها را در اذهان مستمعان گرامی پدید آورد و لذا من در آغاز سخن دعای موسی علیه السلام را خواندم که خداوند شرح صدری بدهد و گره از زبان من باز کند تا بر مشکلات نیفزایم، بلکه اگر خدا بخواهد گره‌ها را باز کنم.
عبدالکریم سروش، شرح مثنوی، دفتر نخست، جلسه ۶۱ از ۶۵، دقیقه ۰۱، برداشت آزاد [اینجا] رزه امام علی(ع)...